Bir düşün taslağında yerleşik imgeler en çok da gecenin perdeleri aralarken gözlerini küçük adımlarla neşreden mehtaptan çaldım ben bu sevinci.

Bir vaveyla kundaklanan ve kutsal
Bir başkaldırı
Hükmeden neydi de melun mahzun şarkılar
Iskaladı neşemi?
Bir katre de olsa yalamalıydı yüzümü mutluluk
Şehla gözlerinde yorgunluğun
Adeta sevdiğimde bulutlara dokunduğum
En çok en çok özlemin asaletinde
Titreyen bir yapraktan fazlasıdır da titrim
Sığamadığım kitapların yapraklarından
Taşan
Aşkın aksine sürdüğüm reçel misali
Gibi tatlı bir yorgunluğun da müptelası.

En çok gölgeme uzak
En çok ruhuma yakın
Aşka yatkın bir haletiruhiye
Bir heceden taşan coşku gibi
Çevreleyen evreni
Gel gör ki ne kaldı eskisi gibi?

Sudan sebeplerle ağladığımız günler
Geride kalmışken.
Geceye ektiğimiz zulüm gibi neşreden
Acılarla dolu küfemiz
Derdi tasayı unutamadığımız bir evren
Yine saklı ruhumuzda umut
Ufku dahi esir alan karanlığı bile
Kale almazken
Hele ki düştüğümüz aşka
Yazdığımız şiirlere sığınıp
Sadece yarınları ve hayalleri pohpohladığımız…

Esrik günler
Endamlı gökyüzü
Çivi çiviyi sökerken
Daha kaç aşk eklemeli de zemine
Kaykıldığımız zamanlardan
Uzanıp dokunmak adına güneşe…

Gece bile aydınlık dünden kalan
Her duyguya eklerken bir bir umudu
Bir buse kondururken alnına saf ruhun da
Gölgeli yolunda seken bir kuş gibi
Gagalamaksa renklerin tutkusunda
Yanıp sönen bir ışıktan bile hızlıca severken
Hem de ezelden.

Tüten o duman
Sevdalı İstanbul’un siluetinde
Belki de bir ada vapuru tembelce sürüklenirken
Mavi denizin koynunda
Bıçkın bir imge ile demir alıp en zirveye
Aşkın şaşalı ümmeti biz şairlerin
Sönmek bilmez işte ışığı
Kâh hüzne kâh özleme serildiğimiz
Her şiirde hala muzip bir gülücük bahşeden
Bunca rahmet
El ele verdiğimiz kadar da mutluluk
Dileyen ta yürekten.

Makûs talih mi?
Münferit sevgilerde coşan ruhun
Tahliye olduğu o hücreden çıkıp da
Dokunduğu özgürlük ve mavinin
Her tonunda
Yeniden doğmak adına
Seğiren gözünde yıldızın
Bir nutuk daha atmaksa içten gelen
Varsın adı deliye çıksın şairin
Hele ki velisi aşkın
Vedası hüzne
Varsın kansın da en imkânsıza
Yaşamak ne ki?

Yanmakla ve yazmakla iştigal
Bir şiirden daha ne ister insan?
Hele ki yudumladığı suda dahi
Yüzen sözcüklerden kendine inşa ettiği o dünya
Çok görünmesin hani kimsenin gözüne…