İhbar edilesi düşleri var mevsimin aslında mevsimin kendine duygu özlemde saklı dökülen yapraklar belki de kökünden ayrı düşmemek adına temenni ediyor yalancı mevsim ve temkinle yaşıyor ve yaşatıyor insanlara yalancı baharı:
Hem çok mu bir kez yalan söylemişse mevsim üstelik tüm insanlık yalana meyletmişken bir ömür çok mu mevsimin kendini ihbarı?

Salkım söğüt gezinen rüzgârın gizine âşık oldu evren
Köhne evlerde
İzbelerde sürüklenen ve sürükleyen rüzgâr
Sustu işte ansızın
Susturmaksa insanların ısrarını ve isyanını
Sökün etti güneş
Mağdur bir gölgenin izniyle açtı bir bir
İçinde saklı bunca çiçek.

Hüznün bir beddua olduğuna kani idi Yaratan
Sözlenen aşkla özlem giderdi mevsim
Dibi görünen kuyuya sundu iksirini
Gizini latife bilen şair bile özendi mevsime
Hem bunca mevsimsiz aşk değil miydi ki
Özveri ile yaşar ve severken
Ağır mı gelirdi insana sevmek?
Sevilmek filan da değilken maruzatı üstelik.

Yuhalandı sözcükler
Kibirli imgelere göz kırptı mevsim
Aşkın şakıyan sesinde secde etti kuşlar
Kelebek mizaçlı ömürler sökün etti birden
Bir bilinmezi kuşanmıştı madem şair ve mevsim
İzbelerde saklı hayaletlerden çok mu farklıydı
Hani içine saklandığı o şaşalı gizem.

Latif rüyalar
Şuh yalanlar
Şaibeli gölgeler neydi ki?
Yalancı baharı ihbar eden
Sevgiyle kuşanan bir mevsimden
Zarar gelir miydi hem?

Sökün edendi Aralık
Kış güneşine tav oldu insanlık
Bir nefese aşk ile bakan
Aşka iman gücü ile daha da inanan
Solunda güneş
Sağında Besmele ve kalem
Dingin bir ömre özlemiyle
Büyüdü de büyüdü gözünde şairin
Mademki mevsimdi kandıran
Kanmakla mükellef bir rica belki de
Tutunmaksa hayata aşkla yeniden.