Kayıp Kentin ÂşıklarıHangi aynanın kırıklarında çoğalır hüzün Ve hangi bardağı taşırır yalnızlık. Akşam üstüydü Giyinirken siyahları gök kubbe Aklanmış vicdanı giyinirken bulut İyi ve kötünün Artık belli olmadığı şu dünyada Karanlığın tam ortasındaydık. Sabah aynı umutların Kirpiklerine dokunurken güneş Yiten tek şey zamandı. Ne ekmek kavgasında Ne de radikallerin en kıyısında Hiç konuşmadık. Kayıp kentin âşıklarına uçan Kuşlara dokunurken Yüreğimiz. Yüzünü ezberledim önce Yüzümün kıyısını aralayan Ellerin kadar Ve sonra sesini Sesimin rengini oluşturan gülümsemenle Tüm ayları ve takvimleri sıfırlayan o Sevgili masumluğun. Ya kara ya beyaz Ya gündüz ya gece Nasıl ayıklardık ki Siyahlar arasında beyazı Gönüller arasında sevdayı Bir şarkı Bir şiir kadar Mutluyken vicdanımız. |
Tebrik ederim