BU HÜZNÜMSığamadım bu dünyaya bir türlü yıldızım barışmadı insanların derin uçurumlarında, ben değil, kalbim atlamıştı Sahte bir mânâdır devşirilen Hakikat uykusunda, hayaller uçamıyor Artık bekleyen kimse yok insanlığı, Oysa insaniyettir son ümit Saçların beyaz gölgelere büründüğü Günlerin tazeliğini yitirip buruştuğu Kar tanelerindeki hikmetlerin konuştuğu Ân gelince, ben susarım, kalbim susar Kapıların ardındaki bakışlar Gerçekliğini sorgulatır dünyanın Elimde kalanlar da terk edince, Ancak o zaman yaşadığımı anlarım Sahte hikâyelerde yoktur gözüm Belki bu yüzdendir hüznüm Bir yabancıyım bu dünyada, sürgünüm Ne de olsa fâniyim, ebediyetedir arzum Zeynep Zuhal Kılınç |
Çok aza sığdırılmış
En kalbi tebriklerimle
Figani