Kimler kime küsmüş, anlamadım ki.
Ahbaplar uykuya yatmış şehirde.
Gardaşımı bile dinlemedim ki.
O da bu mikrobu utmuş şehirde.
 
Ne bir bağıran var, ne cevap veren.
Ne yolda yürüyen, ne adres soran.
İş bırakmış herkes, var mı bir gören.
Günün rengi solmuş, yitmiş şehirde.
 
Tedbirlere zerre diyeceğim yok.
Maskeli, maskesiz gezenleri çok.
Aşçı oruç tutmuş, müşteriler tok.
Muhabbeti yosun tutmuş şehirde.
 
Zifiri karanlık acı mı acı.
Umudum tükendi, yok mu ilacı.
Dönme ha yolundan söylenme yolcu.
Kahırlar doruğa çıkmış şehirde.

Sönmez oldu, bu illetin yangını.
Yalnız bırakıyor, gönül dengini.
Öksürdükçe alev, alev rengini.
Kimi atmış, kimi yutmuş şehirde.

Var mı sözlerime tek bir ok atan.
Şiire şahlanıp, ortalık katan.
Kalemin kesmiyor, ey şair utan.
Bıçak kemiklere batmış şehirde.

Birisi desin ki sözlerim yalan.
Şükürden, namazdan katığı olan.
Ateşe düşürüp yitiği bulan.
Ölümü koklamış, tatmış şehirde.


zekeriya duman