Ben kendi içimde boğulurken ’’sen’’ dedim, inanmadın.
Yalnızdım, çaresizdim, yorgundum, kırgındım, bitkindim,
Bir köşede görmen için beni sessiz sessiz bekledim.


Haykırışlarım sanaydı, feryadım sanaydı,
Özlemim sanaydı, çaresizliğim sanaydı,
Gözyaşları içinde el açıp dilendiğim dualarım sanaydı,
Görmedin, bilmedin, duymadın...


Yine de kızmadım, kırılmadım, alınmadım,
Sevdim seni, her şeye ve herkese rağmen,
Yürekten sevdim, gözyaşları içinde sevdim,
Çaresizce, bir gün seversin diye bekledim.


Gözlerimde bir damla yaştaydı sana dair her şey,
Aşktın, huzurdun, umuttun, mutluluktun,
Aklımda sen, fikrimde sen, saklımda sen vardın,
Yine bakmadın ve yine kırılmadım.


Kendimi unuttum, sana koştum,
Dost oldum, sırdaş oldum, arkadaş oldum
Canına can, yoluna yoldaş oldum,
Yine fark etmedin.

Sen fark etmedikçe ben tükendim,
Sen görmedikçe ben yoruldum,
Sessiz sessiz attım kendimi ücra köşelere,
Yalnızdım, çaresizdim, bitmiştim, tükenmiştim,
Sen yine görmedin, yine duymadın sessiz çığlıklarımı.


Sil istedim gözyaşlarımı,
Duy istedim çığlıklarımı,
Sadece bir kez olsun gör istedim beni…

Her şey sendin, sen her şeydin,
Herkes olma, bitme, gitme, ölme dedim,
Sen ölmeyi, öldürmeyi seçtin,
Yine de kırılmadım, yine de sitem etmedim,
Ah etmedim, küfretmedim, nefret etmedim...


Üzüldüm, kırıldım, tükendim,
Şimdi ne tende ben kaldı,
Ne bende sen...

Her şeyimdin ve herkes sen olmak istedi,
Herkes senin gibi sevilmek,
Herkes senin gibi önemsenmek istedi,
Herkes yerinde olmak isterken,
Sen herkes olmayı seçtin…

Şimdi mesele;
Sevmek ise seviyorum,
Özlemek ise özlüyorum,
Ölmek ise ölüyorsun...