Dünya, bir kere daha omuzlarımda!
Boşverip her şeyi bir akşam vakti
Şöyle usulca yürüyorum
Bana eşlik eden yağmurla beraber
Şehrimin izbe sokaklarında.

Sen yürü ben seyredeyim ardından
Dünyalar kadar derin bir iz bırak
Korkma, kimseye söz etmem adından
Yalnız şöylece arada bir an bak!

Adım adım sayıyorum zamanı
Damla damla uzaklaşıyorum
İnsanlardan camlardan evlerden...
Toparlayıp yüreğimden dökülüyor bir cümle:
Umrumda olan yalnızca sen, yalnızca sen

Açma arayı, yalnızlık olmasın!
Yüreğine ateşten damlaların
Sayısızca hüznü sakın dolmasın.
Bırak ne olacaksa olsun yarın.

Akşam ve yollar, sonsuzluk gibi
Benimle birlikte akıp gidiyorlar
Yanından geçtiğim bir lamba bir araba
Geride kalıyor silinip karanlıklarda
Her şey, oluveriyor birden o’nsuzluk gibi!

Geceye huzur veren sessizliksin
Yağmuru renklendiren gökkuşağı...
İsterse bu akşam her şey silinsin
Kalsın sade bu muhabbetin bağı!

Bu yürüyüş, bu adımlar siliyor geleceği
Sanki geçmişe doğru uzanıyor zaman
Umutlar ve yarınlar anılara karışıyor.
Âdeta yağmur damlalarıyla,
Ateşten bir mânâ kazanıyor zaman!

Saat kaç olmuş ne önemi var ki
Bazen sonsuzluk sığar saniyeye
Hayatı toplamışsın ne tutar ki
Onsuzluk benzemez başka bir şeye!

...

Ve durdum, yolumun sonu deniz...
Nefesimi kesen rüzgara inat
Hırçın dalgalara karşı ellerimi uzatıp
Öylece dünyalar üstü bir özgürlükle
Azade kalıyorum bir tüy kadar hafif!

Sanki deniz bu yağmuru beklemiş
İçinde yangını söndürsün diye
Damlalarla hep sükunet eklemiş
Sonsuzluğu daima sürdürsün diye

...

Yağmur, yüklerimi alıp toprağa veren
Yoluma yoldaş bir ufuksun bana.
Yağmur, yalnızlığımı yayıp zamana seren
Yanımda sonsuz bir kalabalıksın bana.
Yağmur, gözlerimde hüznü damla damla bitiren,
Yüzümde tarifsiz bir mutluluksun bana!