Üşüyen Yalnızlığım
Giderken yokluğun gururumu
dövüyordu üşüyen yalnızlığımda, Ardı arkası kesilmeyen bir sitemdi gönlümü parçalayan yanık ağıt melodileri (n), Adı konulmamış aşkın hep figüran rolünü oynarken, Kaleminle çizildi haykırışlarım kaparken gözbebeklerini hülyalarıma, Oysa bir umudu vardı hunharca katlettiğin Yorgun Şairinin, Niye bu kadar eskittin ki yüreğine çıkan daracık yolları, Mahrum bırakmasaydın gözlerini şayet, Volkan olup patlardı vuslata dem vurmuşçasına, Ama ne çare! Satır sonuna sığmayan yarım yamalak şiirim, Mısralarıma yitirdiğin çaresizliğimi ördün ya, Uyak olmaz artık dilsizliğinden, Sal ayrılığını ruhuma kondurduğun solmuş çiçeklerin insafsızlığına, Belki gözyaşların toplar geceleri sarhoş hüznünü.. |
yalnızlık bitse de bu sevda yüreğinizde sonsuza kadar
sönmeyecek bir ateş gibi yanacak ve kalacak
gözüküyor. kutluyorum Üstat.
paylaşımınız için teşekkürler.