annemin eliyim çocukluğumun saçlarında

dizinde oturmuşum babamın
kulağıma fısıldarken güneş gibi gülümsüyor çocukluğum

akşama ne alıyım sana iş dönüşünde

leblebi istesem bayram sabahı gibi
neşe dolacakken gözleri

bisiklet diyorum her soruşunda
heyecanla atılıyorum unutup
babamın yoksulluğunu

büyüyünce söz alacam sana
diyor her seferinde soluyor benzi
dolarken gözleri

bir kaç yaş alıyorum hemen büyümüyorum da
büyümüş de küçülmüş gibi gibi
kalınlaştırıyorum hemen sesimi

o zaman şeker al diyorum
zoraki gülümsüyorum
boynum bükük kalbim buruk

görmezden geliyoruz ben babamın çaresizliğini
babamsa benim bisiklete olan hevesimi

annemin eliyim şimdi
gözyaşlarımı kuruluyorum gece uyumaya çalışırken

babamın her iş dönüşünde kollarına atladığım küçük çocuğum şimdi
her akşam yolunu beklerken
camda
bisikletle gelebilir umuduyla heyecanlanan

elinde boya sandığı başında kasketi
bahçeye giren babamın yorgun ayakları gibi yorgun şimdi yüreğim

her akşam
hayal kırıklığı yaşayan çocuğun gözyaşlarıyım şimdi
annemin eliyim şefkatle okşuyorum yetim başımı

bisiklet umrunda olmayan
babasını özleyen çocuğum şimdi
elinde boya sandığı babasını beklerken
camın kenarında uyuyan

mavi renkli bisiklete hiç binememiş
çocukluğumun rüyasıyım şimdi
hep aynı ses hiç susmayan

büyüyünce sana bisiklet alacağım

çözdüm tüm bilmeceleri
neden büyümüyor
içimdeki çocuk artık biliyorum

canım babacığımın
bisikletle geleceği o günü
bekliyorum


...