yüreğimin dağlarında tabur tabur yalnızlık geziyordu
kara bulutlar göklere diziliyor
mutluluk düşman hedefinde kalıyordu
sonra işgal altında bir sevda vuruluyordu bedenimde
sağanak bir yağmur vardı üstümde
rüzgarın uğultusu yüreğimin pasına değiyor yine
gıcırdayan bir kapı sesi gibi
acının basamaklarını çıkıyordu
özlem o kadar uzaktı ki
sen o kadar uzak
omzun
göğsün

başımı alıp sana gelmek isterdim
yüreğinin dağlarında yaşamak isterdim
sevdiğin en güzel çiçek gibi
sevdiğin en güzel mevsim gibi
en güzel yaşamak
sevmek ve ölmek gibi

berrak bir suyun tenine sarılıyordum
omzuma dünyayı yüklemişler sanki
kirli bir dünyaya karşı koyuyordum
sevmek için yüreğimi koyuyordum ortaya
ama yüreğim milyon parçalara bölünmüştü
her bir parçası ölü bir umudu anımsatıyordu
umudumu yinede yitirmiyordum

sonra bir sarılmalık canım kaldı
bir sevmelik, bir özlemelik
ve bir çok kez seni yaşamalık
hangi akşamın karanlığında kalıyordun
hangi fırtınaya yakalanıyordun
hangi mevsimini yitirmiş bir zamanın içindeydin
günün her saati seni bekliyordum
günün her anı seni özlüyordum
sonra gecenin karanlığında kalıp
yolumu kaybediyordum

ama seni her özlediğim de
ölmek üzere olan bir umuda nefes oluyordun
yüreğimin karanlığına ışık saçıyordum
elimden tutuyordun
gözyaşlarımı siliyordun
şu karanlık dünyada
gözlerinle karşılaşmayı çok isterdim
saçlarınla konuşmayı
yüzünle bir çocuk sevinci içinde kalmayı çok isterdim

yüreğimin dağlarında tabur tabur yalnızlık geziyordu
sanki bir şiire sırtımı yaslamışım
ama şiiri ateşe vermişler gibi

İbrahim Dalkılıç.
16.07.2020
23.00 İzmir