Adalet
Yumrukları sıktılar, ezilen bizler olduk
Acının gözlerinden süzülen bizler olduk Taş duydu sesimizi, başka kimse duymadı Dedik masum kullarız, hakim delil saymadı Atılan her kurşuna hedef ettiler bizi Gülü bıçak saydılar, har saydılar nergizi Heyhat , aynı şarkılar varken dudağımızda Savaş borazanları çaldı kulağımızda Kaldırınca başımı bin türlü tuzak gördüm Ve birden kardeşimi kendimden uzak gördüm Dilimizle kalbimiz birbirini öldürdü Bir ekmeği bölerken ruhumuzu böldürdü Şimdi yollara düştük, kanatsız kuşlar gibi Lakin idrak bizlerde, sonsuz yokuşlar gibi Artık kimse kimseye lütuf bile edemez Çıkıp da bir kahraman uzat elini demez Her yol çöle çıksa da biliyoruz hak baki Geç tecelli etse de odur muhakkak baki Mizan kurulur bir gün, anlarız ebet kimin Kalemi de kırılır kalem kıran hakimin Belki toprak altında, el değmemiş adalet Elbette ölüp giden her şey buna dalalet |