Yumrukları sıktılar, ezilen bizler olduk
Acının gözlerinden süzülen bizler olduk

Taş duydu sesimizi, başka kimse duymadı
Dedik masum kullarız, hakim delil saymadı

Atılan her kurşuna hedef ettiler bizi
Gülü bıçak saydılar, har saydılar nergizi

Heyhat , aynı şarkılar varken dudağımızda
Savaş borazanları çaldı kulağımızda

Kaldırınca başımı bin türlü tuzak gördüm
Ve birden kardeşimi kendimden uzak gördüm

Dilimizle kalbimiz birbirini öldürdü
Bir ekmeği bölerken ruhumuzu böldürdü

Şimdi yollara düştük, kanatsız kuşlar gibi
Lakin idrak bizlerde, sonsuz yokuşlar gibi

Artık kimse kimseye lütuf bile edemez
Çıkıp da bir kahraman uzat elini demez

Her yol çöle çıksa da biliyoruz hak baki
Geç tecelli etse de odur muhakkak baki

Mizan kurulur bir gün, anlarız ebet kimin
Kalemi de kırılır kalem kıran hakimin

Belki toprak altında, el değmemiş adalet
Elbette ölüp giden her şey buna dalalet