GÖNÜL ÇINARI
Ötüşürdü bülbüller hep dallarında
Eksik olmazdı baharı da , sıcaklığı da Kış bilinmezdi ahiri zamanın da her yer yemyeşil ömür pınarında Uzaktı kar taneleri bedenine Tuzaktı yağmur zerrecikleri kalan nefesine Gönül çınarı kök salmıştı ümitlere Çiçekler açardı bir tatlı söze vede göze Düşünürdü hep kendine kıymetli bir koku Oda istemezdi böyle bir sonu Sadece gölgesinde duran hoş bir doku İşte o zaman yaşadı gerçek şoku Ama evler için baltalanmış günlerce Geç fark etmiş sessiz zulmü hecelerde Berduş misali kaymış ömrü yıldızı Beyhudeymiş dünyanın okunuşu Bedeni taşınmakta hayalet gemiye Bir bilinmezlik limanı düşüncesiyle Dilinde yanık türkü burnunda gül kokusu Aklında bir çift kumruyla ölüyor işte Gönül Çınarı ... |
Güzel akıcı bir Şiir okudum
Kaleminiz kavi
Yüreğiniz var olsun.
Naif yüreğinizi
Canı Gönülden kutlarım.
Selâm ve Duâ ile Sevgilerimle.