Benim değil
Şu duvara vuran gölge, benim değil
Şimdi arkamda durmuyor, kimsenin ışığı Ne bu ranzada yatan benim Ne de bunları yazan Bunları kağıda döken eller benim değil Bu soğuk bina, gri gökyüzü Akan su benim değil, Yollar, ağaçlar, kuşlar kılavuzum değil Dünden kalan izmarit Çekilmeyen oltu taşı Terimi sildiğim mendil Kapıda duran botlar Şu taşı bitmiş çakmak benim değil Yakmaz tütünümü yakar Kavurur beynimi Lakin yanan yürek benim değil Bir başkaldırı olmayıp olana Olup da bitmeyene Arşa çıkan feryadı figana Tel tel dökülen Döküldüğü yerde ağaran saça Her şeye ama her şeye Oku’san da okuma’san da Bu nihayete eren sözler benim değil Mehmet Muhlis ŞEPİK |