Sen giderken;
Seninle birlikte bütün şehir gelir.
Sokaklar alır başını yalnızlığın başkentine göç eder.
Caddeler yokluğunda hükmünü yitirir,
Şehrin kaldırımları ise hissizliğin en his/siz rengine gömülür.
Sessizlik, arkanda ağlayanların sağır edici sessizliği içinde;
İçim bir kördüğüm.
Çöz çözebiliyorsan o kahrolası kördüğümü?
***
Sen giderken;
Gidişinin ardından boğazım düğüm düğüm olur.
Sözüm susar, sessizliğimi lal bir dil alır.
Yalnızlık alıp uçurur sesimi.
***
Sen giderken;
Kendinle birlikte günleri götürüyorsun.
Güneş geliyor seninle,
Ay yüzünü mesedip;
Alnından öpe öpe gelir seninle.
Feri kalmaz gecenin karanlığa,
Seher terk eder sabahı;
Bir çocuk edasıyla peşine düşüp ağlaya ağlaya gelir seninle umut.
Bir ben kalırım geriye
Bir de benden öte sararıp solan yüzüm...
Ardından bir kez bile dönüp bakamayan yaşlı gözlerim kalır.
***
Sen giderken;
Ruhumun ıssızlığına gizlenen acılar;
Bıçak kesiği gibi keser her bir yanımı.
Hayat bozulan bir saat gibi vakitsiz durur.
Ve yaşadığım nr varsa bir balyoz gibi;
Sırtıma çöker...
Yere düşerim yılların ağır yükü altında nefesim kesilir.
Senin ise nefesin karışır gittiğin yolların tozlarına.
***
Sen giderken;
Ömrüm mağlup bir tutsak gibi;
Ayaklanır, düşer yollardaki izini bulmaya.
Sanki seninle birlikte canımdan can gider,
Canım gider.
***
Sen giderken;
Yalnızlık çöker ruhumun çölleşen matemine.
Ve yalnızlığın, yalnızlığımı öper.

//Maşuk Gültekin//
//01.03.2020//
//TarabyaÜstü/İstanbul//