OLDUR(A)MADIM‘... Ben/ki bir kırık kadeh olup masaları gezmişim, Ab-ı hayat suyunu tadamadan sevmişim…’ Sensiz Geceler… ‘Sokak sokak değiştirir siluetini Sokaklar tekin değil! Gece/ler boyu çığlık atar Duy(a)mazsınız Kulağı sağır bu şehir/de Ne yana dönsem-karşıma-felaket çıkar Sağa sapma! Gözün yaşıyla ıslak kaldırımlar Dönme arkana! Dost sandığın düşman(lar)ın seni yaralar Gözün gördüğüne inanma! Silahlar en çok aydınlıkta patlar’ Sıktım/da avuçlarımı köhne düşlere Sensizliği sen oldur(a)madım… Ben bir çocuk, Sen/siz gidince… Sevme çocuk! Sevme sen/de ben/im gibi… Bir düşüverdin mi Uzatan olmaz elini… Yosun/lar yaşı sarar Sen hasreti… Sıktım/da avuçlarımı kifayesiz sözlere Sensizliği sen oldur(a)madım… Kahramansız hikâyenin Sevisiz dipnotları Zaman geldi mi Eksilecek birer birer Nasıl biter? Bil(in)mez… Sıktım/da avuçlarımı bitap gecelere Sensizliği sen oldur(a)madım… Sen bana can ver(me)din mi? Ben her başım yastığa koyduğumda Özle(me)dim mi? Bu ay hasreti kaç çeker, Ne olur eksiltebilsek şu günleri? Sıktım/da avuçlarımı yalan gülüşlere Sensizliği sen oldur(a)madım… Aslı GÜREMEN |