İstifa edersen olursun gölgesiz güneş,
etmezsen hacimsiz bir havasın sen,
dönersen sözünden ısısız-ışıksız bir ateş,
ama
“Ben karşı çıkacağım ona!”
Dersen kalırsın kapsız bir su,
sonra olacaksan bu kararından da bin pişman,
bilki sayın Soylu
sevinecek Pelikan!

Gülen’le gülen,
Reiz’e yeri geldiğinde söven,
Damatla çişicik yarıştıran
Bahçeli’ye gizlice göz kırpan
parti içi muhalefetin yeni kozu,
"bir ileri iki ger”i biri
sayın Soylu
kapıdayken Korana felaketi
yönetecekmiş ülkeyi?

Çare aranıp- tedbir alınacağına,
bir Cuma günü akşam karanlığında
tiyatro denen yerde
açılıyor birinci perde;
Sahne ardı yönetmen emrediyor,
baş aktör sahnede bir yasağı bildiriyor,
seyirciler fırlıyorlar yerlerinden,
açlık-işsizlik-can derdinden
çıkıyorlar sokağa
Korana salgınıyla kucaklaşmaya.

Salon boşalınca seyircisiz kalıyor sahne,
“Bu ne biçim iş!” Diye
yönetmen baş aktöre kızınca;
“İstifa ettim!” diyor oda usulca
Sevindiriyor yine
sahne ardındaki Pelikan;
“İstifaya el vermez şu andaki zaman!”
Deyince yönetmen Ulu,
boynu eğik-beli bükük sayın Zorlu
derdinden ve kasvetinden
selamlıyor boş salonu...
-birinci perdenin sonu-

İşsizlik artıyor ikinci perdede;
Salgın sayısı rekor seviyede,
ölüyor insanlar ilaçsız-maskesiz-çaresiz
oyunsa sürüyor hâlâ sessiz ve seyircisiz
aynı sahnede.
Ama sosyal bir zelzele
taşırıyor sokaklara halkı,
birde durmadan yukarı çıkımıyormu altın fiatı?
Dövizde artıyor tabi, başlıyor bir ekonomik sıkıntı,
birkaç cepheye bölünüyor halk,
ortaya çıkıyor hakikat;
BOM-BOŞ-MUŞ DEVLETİN KASASI!
Geliyor yine Olağanüstü-Hal yasası,
Belkide ordu el koyacak idareye?
Ama önce
sessizce iniyor perde...
-Korana Orta Oyunu’nun sonu-