’’BEN YORULDUM HAYAT’’Baharlarında binler boranlar gördüm Elbet sana Ben Yoruldum Hayat derim Nakşı dikenlerini sineme ördüm Yara her yanım dumanlı ser’ im. Okşarken saçlarımı cüda yelleri Ruh girdabıma akan yaşım selleri Ufkumu kaplamış serabın çölleri Leyla ’sız Mecnundan kat be kat beterim. Dünyan akışına uymadı hislerim Umut bağladığım tek, tek heveslerim Metanetsizim ardı sıra peslerim Hayat; sende kalmadı ki yurdum, yerim. Adaletin kalmıştır dü şeş zarlara Yiğit narası çarpıyor duvarlara Ah deli gönül gerçeği Hak’ta ara Temelsiz ömürde yorgun hayatdarım. 29.03.2020 Şair: Şamil KAFKAS |