Tarassut , banyilö ve bizim çocuklar
-ölü doğan bir şiir
/Yıkılıyor tarassut kuleleri rodinanın Çıkıyorum üşengeç bir elvedayla,arka kapıdan/ Demirhindi şerbetiydi sürgün içmeye de yürek gerekti , reddetmeye de bizim çocukların hürriyeti düşlediği gün azade kalmanın kanaviçesi mavi Aykırı düşler kurmanın bedeli granit Göksümüzde krater boşlukları Yani devasa ümit Yüksünmeden cüce yıldızların final hikayesine Solucan tünellerinde banyilö şarkıları söylemeye razı Ah Bizim çocuklar Dual hipotezlerin marazı.. Pseudo hıçkırıklara kanmamalıydı belki Rivayetini yitirmiş mişli geçmiş zamanlar Farzımuhal |
Düşler de biraz böyle aslında var görüntüsünde olup esasında yoklar.
Saygılar.