SİVAS
Ateşi sürdüm yüzüme
Yanmak nedir diye; 35 pare Tutuştu kirpiklerim, Sonra gözlerim... Sonra bedenim... Sonra umutlarım... Sonra insanlığım... Yarınlarım Kül oldu en sonra... Ateşle oynadım bu dem Yezitlik edip; yakmak nedir diye... Ateşi ve ihaneti gördüm tenimde... Yıkandım, arınma telaşı ile Beş- on vakit... Ateş düştüğü şehri yakar mış... Bildim; yakarmak nafile, Vazgeçmedim yine de Alnımı küle dayadım takva ile, Kül, kuş olup kanatlandı; Uzattım ellerimi dönüp bakmadı... |
Giden canlar bizimdir
Kalan acılar bizimdir
ve bu vatan hepimizindir...
şiirin her satırın da yiğitleri/aydınları anarak bitirdim şiiri.Kaleminize sağlık