KÜL

İçimde kaynayan bir mahşer var

Sen yokken yangınlarda küle dönen
Şarkı ölür, can susar, rivayetler tükenir
Tükenir gücü güne açan çiçeklerinin
Pencerem soluk bir renge bürünür

İçimde kaynayan bir mahşer var

Denizlerin gülüşü takılır oltasına balıkçıların
Martıların kanadında küf kokusu
Simsiyah bir gölge düşer toprağa sen yokken
Tek bir ihmal kalır geriye, ölüm korkusu

İçimde kaynayan bir mahşer var

Bir gözlerin söndürür
İçimde ki çiçeklenen yangını
Bir de rüzgarı kirpiklerinin

Her Mecnun kendi Leyla’sının ateşinde yanar,
Ben yağmurların kıvılcımlarına çevirdim
Sensizken yönümü, adresimi,

Ve bil ki yokluğundur
Böylesine kanatan sesimi...

Mehmet YILDIZ
Kasım 19 / GEBZE