Çatlayan ayna değildi bu kez baktığımda.
Çehremi çevreleyen çatlaklar
yansıtıyordu kirpik ucumdan
geçmişimin yada geçemeyişimin nüshasını,
kan pıhtısı göz yaşımla ucu paslı aynama...

Sakalımdaki akların her haresi süzülerek damlıyordu sanki,
ecdadıma yirmi dokuz harfin hepsiyle küfredercesine...

Körpeydim bir zamanlar,
belki birazda kör.

Ömrüm;
Azadetmek için ezandan birkaç dakika önceyi fırsat kollayıp
beni bir cami avlusuna bırakıp gidenleri
sevmekle geçti...

Tek suçu sevilmek olanın
İlk fırsatta uçuruma bıraktığı enkazın
geriye kalanıydım ben.

Ellerinin tersiyle ittiklerindendi belkide
göz yaşlarımı hep ellerimin tersiyle silmem,
Öyleya
Koşarak gittiğim yolları sürünerek gelmemdi sebep.

Çoğalarak azaltıyor yalnızlık şimdi beni
Yani ben,
İyi değilim...