Gün"eşim" Yok Benim
Vakit gece,
günlerden "sensiz" "sensizertesi’ne" bir saat kala saat yirmi üç çift sıfır. kirpiklerinin âlâ’sından öpemediğmden beri, helâl etmediğinden buyana kalbini, inan bana uykularım haram. İnan bana, ölüyorum, ölüyorum, ölürüm kokuna. Ve, Sabahları; Gün"eşim" yok benim çekiyorum tüm perdeleri Üç oda bir salon hapsimde bir çekyat üzerinde gözlerim apseli. Dayanamıyorum’da artık inan, gelmelisin. Boynumun borcuydu öpüşün, gideceksende alacaklarını alıp öyle gitmelisin... |