Toprağı delen bir kılıcın hırıltısında
Mesafelerin ölüm seyrindeyken
Bıçağa kafasını yaslamış uyuyan adam
Bana kötü şeylerden
Bana kendinden
Bana aşk ve sevgilerinden bahsetti
Ama konuşmadı dilsizdi adam
Ben öyle istedim
Dilsizlikti çünkü konuşturan
beyinde eylemsizliğe düşman çehreler
Tanır beni çehresini bir avuç derdine satmış
Zavallı kalpazan çevreler
Onların çapını hesap ettiğim saatler
Hep yeraltı
Hep bir evren hep bir uzak, yıldız, uçak, aşk
Daha ne diyim ki merkezine aşk koymuşsa tanrı
Varolanların varolduğu dünyada
Varolmak mı cesaret
Korkak ürkek atların gözyaşı kasıklarında yer bulur
Kasıklarından alevler yakar en belirgin güneşleri
Yaksında zaten
Yakmadan olmaz efil efil dudaklarımdan öpen kıştan bilirim
Hislerimi sızlatan neşeler bilirim
Size anlatırım fakat bilmem
Bilirim anlarsınız fakat konuşmam
Budur ölçülerle savaşımın zehri
Dilim dilim yiyemedik varol yemini
Hatta yenildik çiğ çiğ
Kokmaktı bazen çare
Kaçmak değil
Korkmaktı hatta
Fakat uzak değil
Ölüm bile yakınken toprağa ve kılıfa
Nereye kaçarız
Ve içimi sarıp sarmalayan bu ince
Perde
Şu karartıdan organlar
Sayıklamasını dinlemeek yaşamak için
Üstelik günlerce dumanla öldürdüğüm
Şu organların yaşamaya bağlılığı
Sayıklayışları
Merhamet
Vicdan
Ey, büyük kelamlar
Diyin bana şimdi
Nolur bana biraz ondan bahsedin
Bu adam neden uyuyor
Neden yastık başını kesmiyor
Ve ben neden bakıyorum bu adama
Hadi diyin bana
Aksi halde diyin yoksa
Diceğimide unuturum
Ve Unuttum o vakit
Sus yüreğim sus
Dehlesemde şu kasların yaşamak diye sayıklayışını
Dur demesini bilmiyorum
Durma devam et
Varol koca tren