MEVSİMİM KIŞA DÖNDÜ
Donuyorken bedenim, buz kesti elim kolum
Daha bahar gelmeden, mevsimim kışa döndü Cemrelerim düşmeden, güze uğrattı yolum Ayağımı çelmeden, mevsimim kışa döndü İçim ısıtan güneş, uzaklaştı yanımdan Kara bulutlar çöktü, soğuturken canımdan Üşüyor iken kalbim, damardaki kanımdan Sıcaklığa dalmadan, mevsimim kışa döndü Gönlünün sarayını, buzdan kalıplar sardı O anda yürek ise, yanıp tutuşan hardı Camdaki buğularda, hüzün izleri vardı Nemlerini salmadan, mevsimim kışa döndü Böyle ağırken yüküm, dizlerim yere çöktü Tesellisi bildiğim, gözlerim yaşlar döktü Çaresizken talihim, kadere boyun büktü Yazgısını almadan, mevsimim kışa döndü Aklımsa mantığına, hiç söz geçirmez oldu Başa buyruk gönlümün, sanki vadesi doldu Güzde açan güllerim, tek tek dalında soldu Aşk kapımı çalmadan, mevsimim kışa döndü Umutların üstüne, lapa lapa kar yağdı Ferini kaybettikçe, sanki iliği sağdı Ömrünün kalan yanı, gözde örümcek ağdı Yazın hayrı olmadan, mevsimim kışa döndü Nesrin Önem Tekirdağ Dağlarıma kar yağdı Üşüdüm gözlerinde Bir yaralı ceylanım türküler sözlerinde Çok bekledim yolları gölgesi yüzlerinde Güllerine kalmadan mevsimim kışa döndü Ahmet Kara yüreğin var olsun hocam |
gönülden tebrikler,
sevgilerimle..