Söz vermiştin, hatırlarsın ya
Hırçın Kasım akşamlarından biriydi hani
Hanidir konuşmuyorsun aşka dair
Kelimelere mi küstün, bana mı hislendin?
Yarı yolda bıraktın beni yabancı yerine koyup
Beni birdenbire hayata döndürüp birdenbire öldürdün
Hem umut ışığım hem ölüm fermanım oldun
Bundan daha fena ne yaptım ben sana?
Ben senin birkaç zamanlık avuntun muyum be kadın?
Umutlandırdın, kandırdın, utandırdın
Bir başkası samimiyetle çağırsa beni gönlüne
Senden zaten geçtim, ona da şüpheyle bakacağım
Git buralardan, hatırlanma daha fazla gereksiz
Takvimden bile utançla düşüyor artık yapraklar
Hep kötüler cesur nedense, iyiler yüreksiz
Giderek korku veriyor dört bir yana akşamlar
Eskiden böyle değildi işte, söylüyorum hep
Ölmemişti duygular, bembeyazdı sayfalar
Deniz bütün hırçınlığının yanında tertemizdi
Saygı vardı eskiden, eskilere saygılar!