Derdim Dünya, Dünya kadar derdim var
Birazdan da anlaşılacağı üzere
Veya anlaşılamayacağı üzere
Kelimelerden bile yalnızım bu aralar
Tamamlayanım yok, okuyanım yok
Söyleyenim yok, savunanım yok
İki asır kullanılmaya kullanılmaya unutulmuş
Söylenince şaşkın bakışlarla karşılanan
Mezarda bir kelimeyim artık
Naftalin kokusuyla özdeşleşmiş birkaç anı var
Karmakarışık beynimin en derinlerinde
Bir ses gelip gelip gidiyor
"Her şey bitti." derken çıkagelen bir ses
Aynı zamanda "Yeniden başladı!" derken çekip giden
Dokunmaktan yana bu kadar çekingen olmayın
Yalnızlığıma dokunun, dokunmakla da kalmayın
Öldürün onu!
Asırlardır bana yaptığınız gibi
Öldürün!
Öldürün ki derdim Dünya olmasın
Tarladan bu sefer sıradan gülü koparın
En güzelini değil
Ben bunu yazmakla uğraşıyorken
Yine bir yerlerde gül kokusu kan kokusuyla iç içe
Denizin maviliği yavaş yavaş kaybolurken gözden
Gözyaşlarının karalığıyla doğmaya çalışıyor Güneş
Soluk sarı, donuk yüzler, ölük pörçük kelimeler...
Derdim Dünya.
Kimin değil ki?