AĞLAYAN AĞAÇ
AĞLAYAN AĞAÇ
Her şeyin ama her şeyin farkında olacak kadar düş/tü ak İnsanlar ak Bir o kadar da uzak Tanıdıkça dostu ak ile Düşmanı kara ile Tuzak İnsanlara uzak Yalnızlığa dost İçimde serçeden Bir çoçuk kafama takmayacak kadar serçeden Bir yürek ;solumda atan Dalsız budaksız Ağlayan ağaç Yaşı başı kocaman döker yapraklarını Güzü hüzne boğan delik deşik yapraklar tek tek vedasız düş/tüler. Umudum baharın çiğinden İlk yağmurlarla gelir Damla damla düşer canıma Kanadım yeşile boyanır sarar bir el gibi köksüz ,özsüz bedenimi Muradıma erermişim gibi Sonra an/sızın bıçak olur Keser udi bir sonbahar esintisiyle İçimi dökercesine tek tek umudu yele veririm Canımdan can koparcasına Yalnızlığa mahkum köksüz ,özsüz Ağlayan ağaç SİBEL KARAGÖZ |