KOYDA SİZSİZ AKŞAMLARKızılın her tonuna bürünüp Batan güneşi uğurlarken ufuk Ve gün, nazla teslim ederken kendini Akşamın kollarına, sessiz, Küçük kıpırtılarla, kızıl menevişler oluşurdu Kurşuni yüzünde denizin, Sessiz bir hüzün çökerdi koya, Melâli sinmiş gibi gözlerinizin... İşte, bu huzur anında Neler anlatırım yokluğunuza, bilseniz, Hiç duymayacak olsanız bile siz... Bir hazine sandığı gibi Yüreğimde saklı kalacak sevginiz... Anlıyorum, hep yalnız geçecek koyda akşamlar, Siz artık hiç gelmeyeceksiniz Ve nasıl gizemli bir aşkla sevildiğinizi Hiç bilmeyeceksiniz... Ünal Beşkese |
BUĞUSU UFUKLARA YAYILIYOR...
KOYLAR, SERİN SÎNELERİNDE GİZLİ DUYGULARI, DERİN HASRETLERİ SAKLAR...
KİM BİLİR NE HÜZÜNLÜ SIRLARI TOPLAYIP, İSTİRİDYELERİN KABUKLARINA SAKLAMIŞTIR.
BELKİ DE DALGALAR VURDUKÇA SAHİLE, BUNLARI FISILDIYORLARDIR GÖZLERİ DOLARAK...
KİM BİLİR?
İnsanın içine işleyen bir şiirdi... Duyarlı ve sevgi dolu bir yürekten dökülmüştü... Gönülden tebrik ederim efendim... Sevgiler, saygılar sunuyorum...