YORGUN YOLCULUK
Yalnızlık; geceleri şâha kalkan zebâni,
Karanlık; gözü dönmüş ve kudurmuş yabâni, Ufukta kör bir yıldız; izini sürüyorum Gecenin ortasında bilinçsiz yürüyorum. Boştur yakalarımı kaldırışım boynuma, Issız yollar,soğuğu sokmuş bir kez koynuma.. Kırlaşan sakallarma bir tokat gibi çarpar Yağmur damlalarını,uğuldayarak rüzgâr. Sırtımda,bir yaşamın ağırlığı; anılar Ve sevgi; yüreğimde küllenmiş bir kıvılcım! Bu yorgun yolculukta bir tek gerçek dostum var; Her adımda büyüyen, geçmiş yıllara hıncım... Solumuyorum sanki; hafiften inliyorum Hırıltıya dönüyor giderek nefeslerim Ve tatsız bir mûsiki,nefretle dinliyorum; Islak kaldırımlarda kendi ayak seslerim... ÜNAL BEŞKESE |