Anlıyoruz ki, sallayıp sallayıp yerleşiyor toprak
Sarsıntılar, gerçek veriler hoplatırken yürekleri
Sokaklara çıkıyor insanlar, ürpererek, korkarak
Şokta herkes; artçılar sonrası bekleyen ne bizleri...

Açık alanlarda bekleyişler, telefonlar, trafik kilit
Panik üstüne panik, anlatılarla, olasılar çeşit çeşit
Anlamak istemez kimileri, geldi beklenen vakit
Şimşek çakımı hızında olur deprem bu kadar basit...

Bu yüz yıl içinde; İstanbul’u bekleyen bir büyük afet
Fay birikimleri çatlayıp açığa çıktı mı; gerisi ya kısmet
Toprak kaynar, sular, dalgalar köpürür, başlar kıyamet
Bilinmez kim nerede, nasıl yakalanır bu afete, cesaret...

Yaşlanmış bir dünya, kıyısı, belki ortası, yerle bir olur
Soyundu mu zaman, deprem denen afete, canlar ölür
Enkaz altında mahsur kalanlar, umutla kurtulmayı bekler
Elektrik, su, kesilir, iletiler yalan yanlış, nafile duyurular...

Lav şelalesi gibi acı yangınları, kayıplar, üzüntüler çaresiz
Ne toprak yerinde, ne mavisiyle siirleşen, öykülenen deniz
Bir kırık ruh, ruhi bunalım ki; bedenlerde, telafisi imkânsız
Duy bizi ey dünya; son olsun bu deprem, sona ersin bu taciz...



Gülşen Şenderin