TAŞLA ŞEHRİ İSTANBUL

Düşler şehri güzel İstanbul
Taşla
Yıllar akıp geçerken taşlaya dönen şehir
Ey, rüyaları süsleyen güzel İstanbul!
Eski sokaklarını, caddelerini düşünmek
Görkeminde yıkanmak aşklar, sevdalar ötesi
Beyoğlu; Çiçek Pasajı’nda köpüuklü bira
Cumhuriyet Meyhanesi’nde yıllanmış şarap
Nevizade’de, rakının suya sevdalanması
Yudum yudum içmek geceleri sabaha değin
Akan bir nehir, yaşamın durduğu
Edebiyatçıların kadeh tokuşturduğu
Sosyal dostlukların sıcaklığında neşelenmek
Barış müzikleri eşliğinde aşkla çoğalarak
Kurtarmak seni kıyımlardan, ihanetlerden...

’Pierre Loti ve Aziyade’ aşkı kadar gerçek
Yazılan kitap, yaşanan sevdasın içimde.
Okundukça okunası büyülü şiirsin
Her ilçen binbir masal, her semtin bir öykü
Balat, Eyüp, Bakırköy daha sayamadıklarım
Taşla düşleriyle çürüyor,’ Resneli Niyazi Köşkü’
İncir, asma bağları, nefes kesen çiçekli bahçeler…

Asma köprülerin elmas gerdanlık
Ya, yıkılan sayfiyeler, Kadıköy köşkleri
Akşamların, hanımeli kokan cazibe esintisi
Yazlık dostlukları, tanışları, aşk tutkuları
Adalar, vapurlarla öpüşen köpüklü suların
Tutku ve coşkuyla beklemek sevgiliyi…
Çamlıca Tepesi; şarkıların dilinde
Çamlıca bağları, yemyeşil dağları
Koruluklar, yeşilin kurban edilişi,
Kentsel getirim kapısı ve ötesi
Ataşehir, taş yığını, ruhsuz, ürkü saçan yer
Dostlukların buz tuttuğu gökdelenler
Taşla gölgelerinde kaybolan bedenler.
Yıldız gülüşlerin yittiği, aysız düşler
Hani nerede yakamoz oynaşmalarındaki büyü
Marmara kirli sularının koynunda yatan şehrim
Güneşsiz uyanışların titrettiği sabahlarda
Can ateşim, canımın içi İstanbul’um…

Biliyor musun, bu zulme dur diyememenin
Değişim çarkının dişlerini sökememenin
Taşla şehri oluşuna karşı gelememenin
Ağırlığında ezilmenin, yok olmanın anlamını
Ben gibi, ’Çevre Bilimciler’ gibi sen de biliyorsun,
Kadir bilmezlerin elinde çaresizce, çaresiz kalmayı

Bir zamanlar;
‘Taşı toprağı altın’ kentim
Şimdi ise;
Taşla şehri İstanbul’um