Nefesi Üşüyor ÖmrünNe çıkar, yaşı kemale erse bedenin; kemale ermemişse gönül? Açsa ruh, midenin tokluğu neye yarar? Bağı çorak, iklimi kuraksa gönlün Rahmet yağmurlarıyla kanmamışsa toprak, neye yarar? Derin bir ah düşer geceye, sessizliği yırtarcasına Dokur tezgâh... Bükülür kıvrımlarında kelâm Lisanı aciz dilin Kifayetsiz kelimeler Cürmü çok, hükmü yok diye mi yazmaz kalem? Çelimsiz kaldı dize, boynu bükük şiirin Ya gönül! Kaç gözyaşı yıkadı avuçları Kaç yürek yangını düştü kor alevlere Bağ senin bağbanı sensin Çeşmesi suyu sensin... " Atı alan üsküdarı geçti" diyorlar Çok geç kaldı, geçikti vuslat Soğuk yüzü vurdu, mevsimlerin Gel ey ayaza, hâr düşürenim! Nefesi üşüyor ömrün Varım sensin varlığım sen Derdimin dermanı sen Gel ey yoktan var edenim! Yegâne sığınağım Öylesine mahzun ki gönül öylesine perişan Hangi yanık gönülle sesleneyim? Hangi yürek yangınıyla yakarayım sana? Sussun dil! Sükutum, arz eylesin halimi sana |