mâverâ/ insan adım adem bakışım havva öpecekken hayatı gözlerinden kırıldı dudağımda gökkuşağı an söküldü can telef batıyor göğsüme esmer mezar taşı -bam teli koptu dilin kırlangıç bana küstü- eski bir yalnızlık tırnağımın ucu kestim güneşin kâhkülünü konuş ey bulut gül tohumunda bir insan ağlıyor iki yağmur tanesi toprağı bir ne yana baksam yeldâ aşk bitince başlıyor // aşk giden gitti... mum yaktım uyan gözlerim aynada mavi hâlâ gölgem meçhul saklım tuz aklım elâ Ferhad Gülsün Kıyı / Mayıs-Haziran 2008 |
sevgiler...