-omzunda kuş uçuran kadınlara-


belli ki acısı saklı kahkahalardan çalmıştık ganimeti
elimize zamansız tutuşturulan papatyalardandı belki bunca kaybedişimiz
ve ince belli hasretler sebepti
sesimizin üst katına taşınması o ürkek güvercinlerin


korkuya yaralı sancılarımız vardı ihtimal
dilaltı söyleyemediğimiz
sanki bir şehre giriş tabelasını çiğner gibiydik
-sev ama güvenme-
hedefi belirsiz bir yolda dümen kırıp
aç karnına yürüdüğümüz o doygun yalnızlık
sanki bir akdeniz anemisiydi
ağrıları da sever insan
sahici bir seviden kalmaysa yara hani


oysa canlıyız biz yaşıyoruz yaşamalıyız
üzerine yapraklar döküldü diye yeşile küser mi toprak
ölene dek umutkandır umutla yaşar insan
ve özlemektir biraz da sevmek
sanki yanındaymış gibi hissetmek
tutmak sarılmak taa kemikleri eğene dek



bir düşten ibaret kalacak belki yine
-ki hiç umurumda değil-
gitmesini de bilmeli insan vakti gelince
acı bir türküyle ıslatıp dilini
titrek ayaklarıyla çiğneyip zamanı
bir kaldırım serçesi gibi
ki zaman alın teridir an’ın hani
bunları neden söylüyorum ki
-çoktan şiire inancını yitirmiş birine-
ahh susmalıyım belki
gündüz makyaflı bir gece gibi
yine kanayacak fuşya renkli yaram
yine kandıracağım içimdeki kelebekleri


bilir misiniz omzunda kuş uçuran kadınları
tanıdınız mı hiç onlardan birini
-tanımadıysanız / na’file-
elif gibi kucaklar onlar insanı
sevgi dolu aşk dolu kollarıyla
sadece be sadece sevmek ilmihaliyle
yirmi meridyen uzakta olsa bile
deronlar uçururlar göğü tam kalbinden vururlar gözbebekleriyle
bulaşıcıdır bakışları
farkında bile olmazsınız
birazdan kıyısında durduğunuz bir uçurum tarafından
desibeli gür bir anafor tarafından
sonsuzluğa emileceğinizi


sende hissediyor musun sevgilim
kar yağıyor içimizin baharına
yazık çiçekler/papatyalar üşüyecek yine
aşk demiştik hani bastırılmış duygu düşlerine
hâlâ aynı rüyayı görüyoruz belli
aynı göğü emebiliriz pekala
sığınıp ulu dağların eteklerine
korkudan arındırılmış bir nefesle


içim neden korku moru bilmiyorum
oysa renkler ihanet etmez insana
kelimeler, cümleler gibi
yanlış ağızlarda kirlenseler bile
korkular bizi bu kadar yıldıran
bir kedi gibi yanıbaşımıza kıvrılan
sen bildiğince boya gökyüzünü mavilerle
sığın sarı güneşe, sakla gövdeni kar beyazına
hep siyah kazanır nedense renklerin savaşını
kim daha iyi bilir ki
kim daha iyi anlatır
omzunda kuş uçuran bir kadından fazla
gelgitlerle dolu bir yaşamın
o sessiz telaşını


öyledir hep matmazel
hep bir damla deniz kalır okyanusun kucağında
çekilen acıların ertesinde
ve biraz inanç kesiği dudaklarda

neyse...

şimdi yaslanın arkanıza
hâlâ v’aktiniz var mı biraz
ağır şeylerden bahsetmeye
ya da ömürlük bir dansa?



-öpün avucunuzu koyun yanağınıza-










ToprağınSesi















.