Anladım ki artık ben kimsesiz bir kimseyim;
Sürmanşet gönüllerde manşetsiz hadiseyim…
Ses vermez ses verdiğim son şarkım dilimdeki;
Dalından koparılmış, goncadır elimdeki…

Varlığı cennetimdi, yokluğu emanetim;
Hayattan men edildi, korkulu cinayetim…
Susturuldum sustular, yüzümdeki neşeler;
Aç kaldı, açık kaldı, şimdi sensiz köşeler…

Bir şubat soğuğunun ateşinde yandım ben;
Ve yokluğun adını, besmeleyle andım ben…
Gelirken koştuğumsun, dönerken düşe kalka;
Ayağıma yük olur hasret denen o halka…

Vuruldum, süreklendim, yıkıldım pes etmedim;
Kaç kere düştüm yere, ah edip, ses etmedim…
Yaşadım kaderimi, yeni baştan doğruldum;
Mutluluktan değil de,keder keder yoğruldum…

Öyle çok gittiler ki, öyle çok yalnız kaldım;
Beni benden çaldılar, benimle kalakaldım…
Bir yanlış var dedikçe, doğrular isyan etti;
O gün bu gün sabahlar, geceleri terk etti…

Yokluğun bir cüceydi şimdi görsen dev oldu;
Kadehler ev sahibim meyhaneler ev oldu…
Bu sahne son sahnedir, bittiği yere kadar;
“Nereye kadar” deme… gittiği yere kadar…

Ali ALTINLI – 10.08.2019
Saat: 00:26