Denize kıyısı olmayan bir şehirim
Cereyanı kesilmiş,
Toz, toprak, çamur içinde
Ne sokağından mavi, kırmızı renkli bir otobüs geçmiş
Ne ağacında tek dilek tutulmuş
Herkesçe unutulmuş!...
Ve bir şiir, kör ustura ağzında
Yarım yamalak,
Yaralı...
Öyle uzak kendine,
Öyle kendine yabancı
Öyle inim inim inleyen sancı...

Beni iyi bilirsin aslında
Beni herkesten çok,
Beni en çok sen tanırsın,
Annemden sonra!...
Hiç olmazsa, acılarımız aynı mahallede büyüdü,
Aynı yanık türküde bağdaş kurduk,
Aynı hüzzam şarkılarda kaybolduk
Aynı açlığı çektik sevgiye, yıllarca
Ve aynı yoksulluğu...
Hiç olmazsa, gözyaşım gözyaşınla akrandır...

Korkuyorum!
Bir puşt gelir sevincime taş atar,
Yüzünden yüzüme ödünç aldığım gülüşü kundaklar
Canımı kırar diye korkuyorum
Ki canım sensin!...

Bıktım yaprak kımıldamasından bile ürkmekten
Düşümü dişlerimle kesip, kan tükürmekten,
Umut ekip çölüme, yine hüzün biçmekten
Yalancı yelden,
Bulanık selden bıktım!

Sevgilim!!
Sevgilim yaram yaranla tanıştır
Al beni, mutlulukla tanıştır...

Uzun bir öyküden geliyorum
Yorgunum,
Korkmaktan yoruldum,
Yorulmaktan yoruldum!
Anlatamıyorum,
Sen iyisi mi beni kısa bir şiirde anla
İçimi açar,
Dökerim zamanla!...

04.08.2019

S.U.

Serkan Uçar