Dilim el vermiyor dökülmüyor cümleler
Kanadı kırık bir kuş gibi
Gölgelerde saklı sanki heceler
Umutlarım uçurumun ucunda
Ses vermiyor gecenin karanlığında

Bir arpa boyu yol almamışken
Acılara gebe kalmakta neyin nesi
Konuşuyorum gecenin karanlığıyla
Fısıltısı bile ürkütürken bedenimi
Kerpiç duvarlar dile geliyor

Lambanın titrek alevi bam telime dokunuyor
Hadi gel de ağlama diyor
Yaktığım sigaranın dumanı
Yürekte kabuk bağlayan acılar
Bir bir açılıyor depreşiyor anılar

Erkek adam ağlamaz diyorlar
Hadi ordan.....

Hemde öyle bir ağlar ki
Toprak bile dayanamaz bir damlasına
Gecenin karanlığına sırdaş olmuşken
Kuytu köşeler bile küsmüş bana
Acının tarifini yap diyorlar

Acılar bile beslenirken mutluluktan
Mutlu olmaya korkuyorum
Mavinin düşlerinde bulutlar gülümsüyorken
Kafamı çeviriyorum artık
Bulutlara bile güvenim kalmadı

Yağmur taneleri vururken kapıma
Evde yokum diye sesleniyorum
Güneş girmesin diye perdeleri kapatıyorum
Zamanın durmuş duygusuna inat
Her şeye boş veriyorum

Bana ne ki çektiği ızdırablardan
Kimin umurunda bu saatten sonra
Acıya gebe gölgeler
Zerre umurumda değil artık
Bıraktım arkamda her şeyi
Tam derken, yüreğimde bir fısıltı
Ne olur diyor bir dön arkana
Gördüğüm tek şey kendi gölgem..

Sadık KARADEMİR