o günden beri
kendi kentine ihanet eden cümleler kuruyorum sürekli
ki; hiç kolay değil
rotası şaşmış yelkovan gibi
iyiliğin yaşamakla eş anlamlı tanımlandığı nehirlerde yıkanırken
hırslarıyla danışıklı dövüşüp
arada yüzündeki maskeyi boyayan palyaçolar gibi hissetmesi insanın

çünkü insan hafızası
gözlerinin nemi kadar diri
yaşananlar ne kolayca unutuluyor
ne de uyutuluyor
zamanla yetmiyor
bir chapel’e hapsedilmiş çiçekler gibi salınarak düş büyütmek

geniş açıdan bakıldığında insanın
“ sildikleri” kadar değerli şeyleri yok aslında!
yaşananların yanına gece yarıları bir kedi gibi kıvrılıp yatmak kadar
neden hep deniz kenarı düşler kuruyoruz nemli gözlerle
neden ellerimiz
zihnimizin o kayıp “ gönder” butonunu arayıp duruyor sürekli

eskiciler bilir en iyi cevabı
bir de tek başına başaşağı asılan mandallar!
çünkü tek başına kalmaktan değil yalnızlıktan korkar insanlar
çünkü imkanların ve inkârların
acı ve ani frenlerle durdurduğu yerde yağar en çok yağmurlar

ne menem bir yatıştırmadır bilir misin “özledim” demenin çaresizliğiyle röportaj yaparken
manasız anlam parkurunda debelenip adının önündeki esrik sıfatlardan medet ummak
ve yanağından sırnaşık makaslar almak.
üzgün müyüm, evet!
kırgın mıyım, biraz.
arıyor muyum şen sohbetleri
eski tebessümleri
çok...

hayli terletiyor merak ediyorsan
yarın’dan yalnız zamanlara gebelik
fayda etmiyor iştah şuruplarına sığınmak

ki; özlem tek heceli en feci harp!
bir kitapta okudum geçen
hiçbir insan çare’sizliğine depresif çözümler üretirken
kendine sessiz kalamazmış;

kimse korkularını kucaklarken kendinden uzaklaşamazmış
insan; nokta koymaya cesaret edemediği cümlelerin esaretinde konaklarken
birine özledim demenin tercümesini tam anlatamazmış

zamanın en iyi ayna olduğunu göz önüne alırsak,
ve görüntüyü de iki ışın parçasının çarpışması sayarsak
sebepsiz ayrılıklar gazetesindeki bu çözümsüz yanılsamayı kim nasıl açıklar?
ölülerden korktuğu kadar
neden korkularını öldürenler alkışlanmaz?
neden bir aynayı bıçaklayanın canı acımaz?

yamalı sancıların ötesinde bir dünya var uzananın değil, yetişenin avuçladığı bir cennet!
hepimizin insanı yitip bitiren çocuk çağdan kalma nas’ları var
sonradan sıfatlara boğduğu uçurumsu boşluklar
telaffuz yanlışlarına anlam kattığı
biriktirmekle "birini ittirmek"
paylaşmayı zamanla "paylamak" sanmak misal
bundan olsa uzun cümleler gibi değer verip, sevip;
ayrık harfler gibi sebepsiz, gerekçesiz
ve itâlik ayrılmak!

belki bundan böyle
geçmişin soneleri kullanılmdan
yeni bir beste nasıl yapılabilirse
öyle dayayacağız genzimizi geleceğe hapsetmekte en zorlandığımız günler olacak dünler
uzun bir yola giderken
son ses dinlediğimiz müzikler
merhem olacak iç acılarımıza
ezbere bileceğiz ki
kimse- gönüllü bile olsa-
kendi hapsine uzun süre sessiz kalamaz!
sustuğumuzca susayacağız kısaca
ve o şile bezi korkuları tutup atmadıkça
bir daha asla kendimiz olamayacağız

ve bu sessiz buhran
ömrümüzün sonuna dek
solgun yüzümüzü okşayan bir slogan olarak kalacak:

örneğin:
birbirimizi ne kadar yüzme bilmemekle suçlasak da
hiç kimse bir daha bizim kadar
aklımızdaki havuz problemlerinin
daha derinine dalamayacak!






ToprağınSesi






.