Giyeceğimiz son hırkaya uzanırken sabah
Nefesleneceğimiz zamana sıkışırken gün
Konuşacağımız son kişiye dokunurken yürek
Bu hayatın kuralları hep çiğnenecek.

Gözlerdeki renklere, yüreklere
Hep yaşlar değecek.
Can alıcı bakışlar
Bir kıvılcım gibi yanacak.
Kuruyan dallar
Sevgi dokulu yıldızlarla yeşerecek.

Biz bedenimizle değil
Ruhumuzla yaşamayı öğrendik.
Sevginin bir kumaş parçası gibi
Dikilmediğini bildik.
Güzel yüreklerin gizemli can evine girdik.
Geceli şiirlerle büyük hüzünleri içimize akıttık.
Üç tarafı denizlerle örülü memleketin
Büyük depremiyle sarsıldık.
Biz bir bütün olarak yaşamak için
Yemin etmedik mi?
Beyaz bulutların siyahlıklarını giymedik mi?
Kara duvarların gizeminde yanmadık mı?
Kırık yüreklere sahip olmadık mı?
Yaşamadık mı iklimi soğuk mecralarda?

Şimdi
Gün ağarırken
İlmek ilmek işliyor akşama kan kırmızı siyahlar
Yüreğimizde esen kırılgan ümitlerimizle
Bir o kadar da yaşlı gözlerle
Celladın ağır kurallarıyla
Hayatımız darmadağın ediliyor.
Bizi duyan
Anlayan var mı?

Mehmet Öksüz