Sessiz Sergi
Zaman geçiyor
İnsanlar gidiyor Güneş yine batıyor Yavaş ,yavaş terkediliyorum yalnızlığıma Başbaşa kalıyorum kalemimle O da kağıtla dertleşiyor Tek çarem olmazdı aslında yazmak Dizilmeseydi kelimeler boğazıma Düğümlenmeseydi cümleler Ne zaman içimi dökmek istesem Sonu olmayan bir yol Ne kadar gelmek istesem nafile Anlamsız bir rüyanın Sahte uyanışı gibi Kurumuş dudaklarımda bir acı Sanki hep bir şeyler eksik gibi O acı ki kalbimde ,bir kağıt kesiği misali Yorgun bedenimde taşıdığım Ruhumu ağırlaştıran Kalpsiz bir sanatçının Sanat eseri sergisi... |