Efsunlu bir vahanın bağrında
savruldukça ufku olmayan zamana
Bir devrin gölgesi düştü
yüzü yenik ziyanlara.
Daldıkça elimdeki resme
kum saatinin akan sellerinde.
Ters yüz oldu yaşam.
İyi ve kötü
doğru ve yanlış kavramında
İndikçe derinlere belirlendi diğeri.
Ruhumdan düş koparan
ısıran cümlelerdi.
Çıkarmak istedikçe kalbe batan geçmişi
söyleyemediklerim ağırlaştırdı beni.
Yıkılan köprülerde
anlamlar boğulmaya mahkum edildi.
Beklentilerin büyüklüğü
hep kırgınlığa evrildi.
Feryat figan estikçe kader
Acının döşüne oturdu Zülfikar
hoyrat girdabın uğultusu sardı an’ı.
Var olmak kaosun anaforu olmalıydı
Yoksa vurmadan ayaklar dibe
en yükseğe nasıl çıkılırdı.
Bir Şarap..
Bir de İnsandı
Karanlığın mahzenlerinde olgunlaşan.
Yalnızlığın dibini sıyırınca
anladım ki;
Kendi hayatına kiracıydı yaşamak.
Ürperdim baktıkça içime
Çırılçıplak kaldı duygular.
Kazanan topraktı
kaybedense ömür.
Y/ok rolündeydi insan..!


Ferdaca