SULTANÜ’L - ENBİYA
Aksayarak yürürken, elleri tutan oldun.
Kururken gülşenimiz, bize bahçıvân oldun. Küfrün harâretinden kavrulmuştu yürekler, Bir damlaya muhtaçken, âleme ummân oldun Cinayetler hudutsuz, kalpler sevgiden mahrum Kararmış gönüllere; Sen, cân-ı cânân oldun. Bora gibi eserken, zulmet bütün cihâna Küfrün kıblegâhını, dağıtan tufân oldun Baş olmaktan nefsleri, kabarmıştı, öyle ki; Kendini şâh sanana, bir şâh-ı cihân oldun Dünya nimetlerini, def ü reddettin amma, Müminlerin kalbinde, yek şah-ı sultan oldun Kimsesiz kalmış idi, ehl-i iman âlemde, Kurtarıcı ararken, sahib-i zaman oldun |