ASUMAN
Gözyaşı bir sel gibi damlıyordu gönlüne
Ne hallerle gelmişti, bir göz attı dününe Güneşin ziyasını katıyordu önüne En zirve tepelerden, ağıyordu asuman Dünya üç beş günlük yer, hayat çok zaman umut Sonunda bir yolculuk, taşıtı ise tabut Kaplayınca ufkunu, bazen simsiyah bulut Her gün yeni hayalle doğuyordu asuman Elem ile neşeyi birbirine karmadan Hayat denen gemiyi kıyılara vurmadan Günbegün hüzünleri hiç fasıla vermeden Damla damla kabına sağıyordu asuman Her damla ayrı ayrı bir gönül hikâyesi Bazen avaz avazdır, bazen kesilir sesi Sükûta bürünerek duyulmazken nefesi Sicim gibi semadan yağıyordu asuman Bazen anlayamazdı neşesi ne derdi ne Bazen ruhu coşardı sığamazdı bendine Bazen kâinat bile dar gelirdi kendinde Bazen minik bir kalbe sığıyordu asuman |