KÜME
Kümenin en gereksiz elemanıyım ben
Kimsenin görmediği uzak bir yerlerde Yaşayıp giderim kendi kaderimi sessizce Şikayet etmem hiçbir zaman ruh halimden Sevilmem, severim, bilinmem, bilirim Hatırlanmaya değmem, unutulup giderim Aslında bir farkım da yok diğerlerinden Doğdum, yaşıyorum, öleceğim, herkes gibiyim Bakalım ne zaman anlayacaklar? Kümeleyip mutsuzlaştırmanın anlamsızlığını Yol bitince mi tutacaklar elimden? Hakkımı mezarda mı verecekler ben görmeden? Ötekileştirildim, hissediyorum Geri dönüşü de yok biliyorum Sığındığım tek bir liman var takdir edersiniz ki O’nun sevgisi, merhameti, O’nun varlığı daimî Yol var yol içinde, sınırsız ve özgür biçimde Ben bilmediğim yollara girip kaybolmuşum içinde |