Baharı öğrendim sanıyordum sen gidene kadar
Gittiğinde anladım ki rüya görmeyi öğrenmişim
Bir Aralık ayında sen yalnız, ben yalnız, kuşlar yok
Herkes unuttu sen gidince buraları, eski tat yok
Sisler içinde arıyorum kendimi ama nafile
İkiden bir çıktı, sıfır kaldı; yine o meşhur denklem
Bir ayna arıyorum kendimi hatırlamak için
Ama yok, aynada bile sen, rüyamda bile sen
İyi gün dostları uzak duruyor acılarımdan, yaralarımdan
Senden başka saracak yok o yaraları
Şehirde sessiz bir matem havası var
Sen gittin diye giymiş tüm bulutlar karaları
Ben şimdi kimim, belki düşmüş bir yaprak
Belki gördüğü her güneşte kuruyan bir toprak
Beni de birileri hatırlar, o gün gelir
Belki su da toprağa hasret, kim bilir
Neredesin, kiminlesin, sormadım ona buna
Gözlerimi kapatmış bekliyorum kıyamete beş kala