Yüreğimdeki tüm duyguları kaybettin şimdi,
Yeniden bulunur mu?
Bilmiyorum.
Üzerine kurulan bütün hayalleri yıktın şimdi,
Yeniden kurulur mu?
Bilmiyorum.

Aşk’tın oysa, dudaklarımdan süzülen,
Gözlerimden okunan, bir aşk’tın.
Sabahıma doğan güneş’tin.
Dünya sendin, dünyam sendin.

Her şey senin ile mi kaldı?
Herkes senin ile mi gitti yoksa?
Birden sessizleşti dünya,

Hatalıydım biliyorum, belkide ben hazırladım bu gidişi,
Belkide ben ittim gitmeye seni,
Aklım karışık, duygularım param parça.

Oysa sen benim tutunacak tek dalımdın.
Ve ben tutunacak tek dalın,
Ellerimiz ayrılırken öylece bakakaldık.
Ne sen kaldın, nede ben gitme dedim.

Küreksiz bir sandal gibi öylece kaldım denizin ortasında
Büyük fırtınalara meydan okurcasına,
Gidişine meydan okurcasına,
Ölüme meydan okurcasına.

Oysa sen benim için hayat olmalıydın,
Yaşatan sebebim, güldüren sebebim,
Sızımı dindiren acımı dindiren sebebim,
Şimdi acı oldun içimde,
Sızı oldun kalbim de,
Geçer mi bu acı?
Diner mi bu sızı?
Bilmiyorum.

Şimdi karanlık bir dünya,
Güneşe hasret, sardunyalar gibi,
Öylece soldum öylece kalakaldım.

Belkide ben kalbinde çoktan solmuştum
Belkide açmak için her sabah seni bekleyen bendim.
Şimdi paramparça duygularım,
Avaz avaz susmalarım
Yıkık dökük gönül evim,
Hepsi senin, hepsi senin eserin.
Ramazan Teke