Aşktır…Ona her şey mübahtır…Lakin aşk insanı her tür isyana alıştırır !...Zaten ”sözün bittiği yer” deyimi de, haşa sizlerden uzak ölüme ise yakındır…En son tirattır…Aşk uğruna kaderden gelebilecek her tür öfkeyi göze alıştır…Yalvarıp yakarmalar seven bir yüreğin haykıran gözyaşıdır !...Öylesi bir hal, ölümcül bir elveda öncesinin her karesini hatırlatır…Ve çoğu dayanılması zor aşk acılarına rağmen bir şans, hatta daha ötesi bu tür acılara katlanarak yaşama sanatıdır…
***
Tutkulu bekleyişlerin insan canına cinayetleri de güzel olur…Ve nihayet aşk, kendine müptela olan tüm seven kalplere o can alışana kadar ölümler doldurur…Duymazsın eskisi gibi ondan sonra benzer acıyı, anlarsın ki duygular artık donmuştur…Öyle bir aşamada kazanmak yoktur ama acıya alışmanın genetiği gelip kazanmanın yerine oturur…
***
“yokluğun sanki prangalar inikası
yokluğun düpedüz çoçuk şakası
ister ıslat
ister etrafı birbirine kat
yeter ki çoğalt beni
ne halt işlersen işle
ver bir start
yeniden başlat beni”…
“Yokluğun çocuk şakası gibi olması”…Buna inanmanın içi bile sanatsal espiri mayalı… Madalyonun öbür yüzü ise ruha en bariz, en acı verici ve en uzun, en çok yönlü bir izahı…”Çoğalt beni-Başlat beni” adeta eşsiz imgelerin birbirleriyle olan o dayanılmaz raksı !!!...
***
Ve…Ve sevgisiz “yürümeyen bir gemi”…O gemi ki…Finalin de tam kalbi !!!...O kalbin, ancak sevgiyi tatmasıyla şarj olacak olan ömrün tek pili !...Bu ruh yaşanlışlığı şiir de yine her zaman ki gibi…Düşündürerek duygular silkeleyen şiirlerinizden biri…Dilerim dinmesin yüreğinizin bu şiir şiveli sesi !!!......




Onatça tarafından 3/3/2019 2:24:51 PM zamanında düzenlenmiştir.