Pas
Paslı bir iğnenin ucunda duruyor kalbim.
Ellerim de yırtılmış bir kaç mektup. Solmuş bir fesleğenin gölgesinde oturdum bekliyorum seni.. Belli ki, orkideler de unutulmuş. Halbuki ; Boşuna bunca yağmur. Herşey kederli bir cümlenin ağzını açıyor sanki. Gör işte! Adını anarken bir güvercin beyazlığındayım. Ellerim yabancı, Kalbim , solmuş bir kır çiçeğinin içinde ölümü bekliyor. Kimliğini unutan bir kadın ne yapar? Hiç ! Yağmur cam bir vazoyu alıp yüzüme çarpıyor. Ben kimsesizliğime küsüyorum en çok. Bir yol var önünde, iyi düşün. Beni bana getirecek tek cümlem sensin .. Özge Özgen |