Yüreğim yangınında, gözlerim sele döndü,
Sensizken gönül köşküm, zannımca ele döndü,
Yokluğun bir vurdu ki, sineler çöle döndü,
Kırık bir sazım vardı, her hal bülbüle döndü.

Aktı mevsimler aylar, giryan oldu sanatım,
Malım olsa da sebil, sensizken yok rahatım,
Çare yok figanıma, gelmez ise vuslatım,
Gecem varmaz sabaha, an’larım yıla döndü.

Bahar gelir ve geçer, solgundur dalında gül.
Kaçtı vezni bestenin, kıymetsiz nokta virgül.
Yadıma gelmez oldu, ne sadabad ne sümbül.
Lale devrim kapandı, bahçeler yele döndü.

Ağlayıp nalan ettim, senin o pak aşkına,
Suretinki benziyor, leyli kamer şavk’ına,
Viran sanma, bu gönül, vardı aşkın tadına,
Zikre daldı diken gül, başka bir hale döndü.

Rüyalarımı açtım senin Gül Cemaline,
Her narına razıyım, düşsem de el diline,
Hayalin cihan değer, baktım Hakkın gülüne,
Seninle ayrılığım şimdi visale döndü.

Çektik her tür azabı, ayrılığın adına,
Nuş’ u zehir de olsa, baktık aşkın tadına,
Bir tatlı hayal olur, gelince yar yadına,
Toy iken arzularım, artık kemale döndü.

Dünya sürgünlerini, yudumladık aşikâr.
Aşık maşuka vurgun, kim ki güle sitemkâr.
Hangi ahuya dönsem, ne bir hüzün ne efkâr,
Yıkılmaz beyt-i Hüda, gerçek Cemal’e döndü.

Dilim bir laldı evvel, şimdi onda velvele,
Durmuyor leyl’ü sabah, dönüyor halden hale.
Şiirden, kasideye makam makam şelale
Kırık bir beste iken, harf olup kale döndü.

Toz duman oldu bazen, karardı ufuklarım.
Renkten renge girdi kalp, keşmekeşti baharım,
Ne avuçta sermayem, nede yüzümde arım,
Yüreğim hücumlarda, başka ahvale döndü.

Yıkıldı zanneyledim, virane olan gönlüm,
Geçmedi saatlerim, uzakta durdu ölüm,
Bir kez cemalin göster, cemalini ey Gülüm.
Her dost yabancı gibi, hayat melale döndü.

Yangına döndü gönül, bugün hale yanıyor,
Ölüye döndü sinem, cemale uyanıyor,
Rengine döndü yürek, kemale boyanıyor
Narına döndü bağrım, mecnun jale sanıyor.

Döndü Encam-ı Felek, döndü bir aşk uğruna
Ay döndü, Güneş döndü, Aşk-ı Pak’ı aşkına
Kevn-i mekanlar döndü, muhabbetten Mevlana
Dağ döndü nehir döndü, nar’dı, zülâl-e döndü.

Şiir.Atila Yalçınkaya