Karanlık Dağılırken
Karanlık dağılır bölük mü bölük.
Çekilir uzağa artık ayrılık Aydınlığın hükmü eşyaya dönük. Dağılır külhanlar ve şafak söker. Bin bir pişmanlıkla duyulur ezan. Neye yaradı der “ Attığım naram”. Kadehle olur mu insanca meram. Alır ol şişeyi öylece döker. Oturur avluya, yeşil caminin, Zulmünü çekiyor acı mai nin. Kahırla özlüyor ömrü zai nin. Anlayıp derdini mihraba çöker. Atıla Yalçınkaya |